Wandelen rond de majestueuze Tre Cime di Lavaredo (Drei Zinnen)

Hét symbool van de Dolomieten, de Tre Cime di Lavaredo (Drei Zinnen), dat stond al even op mijn bucket list. Na wat opzoekwerk bleek dat je als niet zo ervaren wandelaar een wandeling kan maken rond deze majestueuze bergtoppen. “Rond” als in een beetje bergop, een beetje bergaf en ook redelijk wat vlak. Wij ernaartoe met onze kinderen van toen 7 en 4. Het werd een onvergetelijke ervaring.

De makkelijkste manier om in het gebied te geraken is via Misurina de tolweg (30€) nemen naar de rifugio Auronzo. Zoals bij vele toeristische hoogepunten geldt ook hier: vertrek vroeg! Wij kwamen toe omstreeks 8u30. We waren hier in juli 2020 en waarschijnlijk waren er minder toeristen dan anders, maar dan nog was het hier redelijk druk.

Voor niet zo ervaren bergwandelaars als wij, was de rit ernaartoe alleen al superhard de moeite. Wat een prachtige uitzichten. Het voelt alsof je stilletjesaan een andere wereld binnenrijdt. Wat ons opviel toen we uit de auto stapten was dat het toch wel vrij koud was. We hadden ons niet voorzien op temperaturen van 7 graden. Het zou een mooie dag worden. Het is naar de middag toe ook wel warmer geworden, maar voorzie zeker een dikke fleece trui voor ’s ochtends. Voor onze jongste dochter hadden we dit niet mee, zij had enkel een t-shirt en zomerjas. Gelukkig lag er nog een dekentje in de auto wat haar toch een beetje kon verwarmen. Zij heeft het grootste deel van de tijd in de draagrugzak doorgebracht. Ook handschoenen en een muts kunnen van pas komen aan het begin van de tocht.

De route is volledig bewegwijzerd. Wij volgden deze in tegenwijzerzin. Dit betekent dat je de bordjes met nummer 101 volgt die eerst naar de rifugio Lavaredo leiden. Dit eerste deel is redelijk vlak. Hierna blijf je route 101 volgen richting rifugio Locatelli. Na een kleine klim word je getrakteerd op een prachtig zijaanzicht op de drie pieken. Persoonlijk vond ik het gedeelte vanaf dit punt tot de rifugio Locatelli het mooiste van de wandeling.

Aan de rifugio Locatelli waren we ongeveer halfweg de wandeling en was het tijd voor ons lunchpakket. We maakten er een snelle lunch van, want aan de picknickbanken kregen we al gauw het gezelschap van een bende hongerige duiven. Mogelijk kan je aan de hut ook iets eten, maar toen wij er waren was deze gesloten omwille van corona.

Voor het vervolg van de wandeling daal je terug een klein stukje af van waar je gekomen bent tot een punt waar je route 105 kan nemen. Dit is het nummer dat je voor de rest van de wandeling dient te volgen. Dit deel is wel wat uitdagender en net nu vond onze jongste dochter van 4 dat het tijd was om de draagzak te verlaten en zelf te beginnen wandelen. Ik heb mijn hart toch een paar keer moeten vasthouden. Je daalt eerst een stukje af tussen de koeien, daarna volgt een eerder steil rotsachtig stukje. Wanneer je dat getrotseerd hebt, gaat het verder vrij vlak tot licht stijgend richting rifugio Langalm. Vanaf dit deel moesten we onze oudste dochter wel wat beginnen motiveren. We waren ondertussen toch al een viertal uur onderweg. Dat lukte uiteindelijk wel door wat muziek op te zetten en regelmatig iets te eten.

Ten slotte volgde nog het laatste stukje. Hier hadden we ons niet echt op voorzien. De weg werd plots heel smal en liep langs de berg tussen het steenpuin. Rechts van ons zagen we een afgrond die plots in het niets verdween. Hier moesten we even onze kalmte bewaren, want op dit punt terugkeren was uiteraard geen optie. De jongste dochter ging terug in de draagzak en onze oudste hebben we stevig bij de hand gepakt en zonder al te veel aarzelen langs de bergflank geleid. Even verstand op nul dus. Uiteindelijk hebben we het zonder kleerscheuren gehaald, maar onze dochter zal zich deze wandeling altijd herinneren als deze met de ravijn. Met wat ik nu weet ben ik niet zeker of ik opnieuw de volledige lus zou wandelen met jonge kinderen. Een alternatief is vanaf de rifugio Locatelli terugkeren langs hetzelfde pad dat je gekomen bent. Voordeel is dan ook dat je dan de pieken gedurende wat ik het mooiste deel van de wandeling vond vóór je hebt liggen en niet achter je. De wandeling is dan wel minder gevarieerd, maar toch ook minder gevaarlijk.