Met een bang hartje vertrokken we begin april naar Zinal voor onze eerste keer samen als gezin op de latten. Die ongerustheid bleek voor niks nodig, want het werd een fijne week vol zon, sneeuw en slechte wifi. Drie ingrediënten voor een geslaagde vakantie.
Zinal ligt op ongeveer 800km van Brussel. In totaal moet je je voorzien op zo'n 12u reistijd met de auto. In de heenrit boekten we een overnachting in Nancy in dit hotel. Prijs kwaliteit een aanrader. Goed geslapen, lekker ontbijt en smaakvol ingericht met als thema muziek, lesmateriaal om de danspasjes van Beyoncés Single Ladies in te studeren inbegrepen.
Maar een overnachting hoeft achteraf bekeken eigenlijk niet. De nodige portie file hadden we de avond voordien al gehad op de Brusselse ring en er stond ons ook nog wat aanschuifleed in Zwitserland te wachten. Het best rij je naar Zinal langs het meer van Genève, maar op één of andere manier zijn we erin geslaagd om een treintunnel (de Lötschbergtunnel) te nemen waarbij je je auto in een lange rij op een trein parkeert die dan voor jou de rit door de tunnel maakt. Een beleving, dat wel, maar het kost wel 30 euro én extra tijd die de meeste gps'en niet incalculeren.
Toen we toekwamen aan Hotel Les Diablons was de skibedeling dan ook al in volle gang en ook onze vrienden waren reeds allemaal daar, zelfs zij die niet overnacht hadden onderweg. We hadden deze skiweek geboekt bij Intersoc. Een verblijf volpension, skipassen, huur skimateriaal, skilessen, kinderopvang en een uitgebreid animatieprogramma zijn allemaal inbegrepen. Zelfs het wegenvignet dat je nodig hebt in Zwitserland voorzien zij indien gewenst (maar je kan het ook zelf aan de grens kopen). Alles is tiptop geregeld, alleen was het wel wat wennen aan de drukte in het hotel en het strakke schema. Om 7u opstaan op vakantie is niet één van mijn gewoontes. Maar er zat niets anders op. De kinderen moesten op tijd bij hun groepje afgezet worden (zij volgden 4u les gespreid over voor- en namiddag en dit bij Vlaamse monitoren) en ook wij werden vervolgens iets na 9u verwacht bij onze lesgeefster van de Zwitserse skischool (voor 2u les in de voormiddag).
Na een paar dagen waren we het nieuwe ritme dan toch gewend geraakt en begon het skiën al een beetje te lukken. De hellingen om op te oefenen werden al wat langer en steiler. Op dag 5 en 6 was de motivatie dan weer wat verder te zoeken (weer skiën? Kunnen we niet eens iets anders doen?), maar we zijn wel geëindigd met goesting om dit opnieuw te doen.
Waarom?
Iets nieuws leren, een vaardigheid, blijft verrijkend. Het leek precies zo lang geleden dat ik nog eens duidelijk progressie zag in iets wat ik deed en dat voelde zo goed. Oefening baart kunst, ook nog wanneer de veertig lonkt.
Naast het leren van iets nieuws, ben je ook nog eens de hele dag buiten, in beweging. Niet alleen goed voor de fysieke gezondheid, maar ook mentaal ben je helemaal daar waar je bent en nergens anders.
Tijdens de lessen leer je nieuwe mensen kennen. Zeker als beginner voel je je niet alleen en dat gezamenlijk sukkelen en elkaar aanmoedigen zorgt wel voor een band.
Fijn is ook dat de kinderen vlakbij zijn. In het begin volgden we soms les op dezelfde piste, maar naar het einde toe, deden zij vaak al moeilijkere afdalingen. Na de lessen skieden we meestal nog even samen en dat is gewoon een supertoffe gezinsactiviteit.
En dat sleuren met gerief, waarover ik mijn vrees in deze post al deelde, daar geraak je ook wel aan gewend. Onze skilatten konden boven aan het skistation blijven gedurende de hele week en het wandelen met botten beperkten we ook tot een minimum (ook al viel de afstand tussen het hotel en de skilift best wel mee).
Dus als onze portemonnee het ook ziet zitten gaan we volgend jaar terug. Hopelijk hebben we dan evenveel geluk met het weer en de sneeuwkwaliteit, blijven we nog steeds gespaard van blessures en kunnen we tegen het einde van de week parallel skiën. 🤞
But for now, 👋.
Reactie plaatsen
Reacties